Blessings … klein en groot

Dit is vandag presies 3 jaar gelede dat my “pelgrimstog” in Thailand tot ‘n einde gekom het. Daardie maande op die randjie van die Thai-feetjiebos het my lewe en manier van dink onherroeplik verander. Al het ek gegaan om kinders te gaan leer Engels praat, het ek ongetwyfeld baie meer by die mense van Thailand geleer as wat ek hulle kon leer. Nie van Engels nie, maar van ander, belangriker dinge.

Ek het ook amper elke dag dinge ondervind waarvan ek dikwels baie later eers die waarde besef het. Een daarvan was op die begindag van “Buddhist Lent” op die tempeltrappies van die klein dorpie Akatamnuai.

Omdat hierdie tyd saamval met die moesonreënseisoen, word dit ook die “Rain Retreat” genoem. Tydens dié tyd, wat ‘n volle drie maan-maande duur, bring die monnike en hulle leerlinge amper al hulle tyd binne-in die tempels en kloosters deur. Hulle mediteer en bestudeer hulle geskrifte. Buitekant gaan die lewe normaal aan, maar mense gee ook gewoonlik iets prys tydens hierdie tyd – hulle sal byvoorbeeld ophou vleis eet, ophou rook of meer aalmoese gee. Die begin van Lent word gekenmerk deur groot byeenkomste waar mense letterlik bakkievragte vol nie-bederfbare kos bring om die monnike deur die drie maande te help oorleef. Daarna gaan almal tempel toe vir ‘n seremonie.

Dit was my vaste voorneme om deel te wees van soveel moontlik Thai-kultuur as moontlik. Ek het dus ook my boksies melk en pakkies rys bygedra en is daarna saam met die hele skool tempel toe, reg oorkant die skool soos in die meeste dorpies. Ons moes almal wit aantrek en het elkeen ‘n klein bossie blomme saamgevat, mooi vasgebind saam met ‘n kersie en ‘n paar wierookstokkies. By die tempel moes ons met brandende kersies 3 keer anti-kloksgewys rondom die gebou loop – in stilte, terwyl ons ons gedagtes doelbewus besig hou met al die positiewe dinge wat die afgelope jaar gebeur het. Daarna, 3 keer kloksgewys, terwyl ons fokus op al die positiewe dinge wat ons onsself en ander toewens vir die volgende jaar. Onthou, dit alles gebeur terwyl die geur van blomme en wierook ons omgewe. Aan die einde van die stappery sit elkeen sy bossie blomme en wierook aan die voet van ‘n boom of plant neer as ‘n tipe offer – onthou, volgens hulle is die godheid teenwoordig in elke deeltjie van die natuur en in ons gedagtes.

Die feit dat my pragtige Santa-kind by my gekuier het, het alles nog meer spesiaal gemaak.

Die puriste moet my nou maar kruisig en woorde soos “afgodery” of “hippie” mompel, maar ek dink, of nee ek wéét, dit is een van die mooiste rituele wat ek nog ooit bygewoon het. Niemand het gepreek nie – my eie gedagtes moes my leer dat ek baie het om voor dankbaar te wees in my verlede en baie om voor te hoop in my toekoms: mits ek op die positiewe kan fokus. Dit was vir my hartbrekend spesiaal om dit te kon deel met honderde mense wie se taal ek nie kon praat nie, maar wat my sorgsaam en geduldig deur elke stap van die spesiale feesviering gelei het, en my nooit een keer in al die maande uitgesluit laat voel het omdat ek uit ‘n ander kultuur kom nie.

Op die trappies van die tempel, net voordat ons begin stap, hoor ek skielik uitroepe en my een kollega sê met groot dringendheid in sy stem: “Don’t move! Freeze!” My eerste gedagte is onmiddellik dat daar seker ‘n slang in die blombedding langs my is. (Daar was ongeskik baie slange daar tussen die ryslande en oerwoud, en die feit dat niemand ooit een doodgemaak het, het my nie juis gerusgestel nie.) Yskoud geskrik, vries ek natuurlik sonder moeite. My bene is in elk geval te lam om te beweeg. Tog, die mense se gesigsuitdrukkings strook nie met iets vreesaanjaend nie. Inteendeel, almal kom versigtig, amper eerbiedig nader, baie van hulle glimlaggend en met hulle selfoonkameras gereed.

Toe sien ek dit: ‘n pragtige skoenlapper het op my skouer kom sit. Uit al die honderde toegewyde Boedhiste, kies hy ‘n westerling! Die rede vir die opgewondenheid sluit baie nou aan by die denkwyse waarvan ek gepraat het – dat die hele natuur en elke mens goddelik is. My kollegas en leerlinge het opgewonde beduie dat ek “very specially blessed” is. En ek het dit besef. Al was my eerste gedagte dat my grootse slang-vrees waar geword het, was dit inderdaad ‘n mooi en spesiale seëning.

Hoe dikwels gebeur dit? Dit wat ons verlam van vrees, gebeur nie en ons word mateloos, amper ongemerk, deur klein dingetjies gebless. Dankie, Thailand, dat ek kon leer dat ek partykeer moet “freeze” en fokus op die positiewe, en dat klein persentjies dan onverstaanbaar, onverwags en onverdiend op my skouer kom sit.