Ry, stop, links, regs …

Ek het waardering vir deftige motors wat jou kan help parkeer en omtrent kan koffie maak en stryk, maar ek reis seker nie genoeg dat ek kans sien om so baie geld in ‘n ryding te belê nie.

Ek het onlangs vir iemand gesê dat my karretjie my bring waar ek wil wees, net soos een wat tien keer soveel kos. My woorde “sy kan ry, draai en stop wanneer ek wil, en sy het darem ‘n paar ekstra knoppies ook wat ek kan druk” het by my vasgesteek, en dis waaraan ek nou al vir ‘n rukkie loop en herkou. Die mense om ons … dis baie soos ‘n kar met al sy fieterjasies.

Foto: gameartguppy.com

Elke mens, of ek altans, het ‘n petrolpedaal nodig. Dankie tog, ek hét sulke versneller-mense in my lewe. Hulle gee vir my spoed, jaag my aan wanneer nodig, maar keer darem dat ek nie té onverskillig raak nie. As ek kon, sou ek net voortsnel, brullend jaag met skreeuende bande om elke hoek en draai. Sover dit ander mense betref, is ek hopelik ook wanneer nodig ‘n versneller wat daardie ekstra bietjie oemf of momentum gee wanneer hulle dit nodig het.

Genadiglik is daar mense wat kan remtrap … stadig en geleidelik soos ons geleer is (anders tol en rol ons mos!) word ek in die bek geruk sodat ek meestal nog steeds my bestemming bereik, maar darem regop en in een stuk. Snaaks genoeg, al dink ek ek is meer van ‘n versneller, kan ek tóg partykeer vir ander mense ‘n rem wees, heel kalm die een wees wat sê: “Hokaai, stadig bietjie … versigtig … jy’s te haastig / onverskillig / naby aan die afgrond!”

Dan is daar natuurlik die stuurwiele, want waar sou ons tog gewees het sonder hulle? Die wyses, kalmes, objektiewes wat weet waarheen ons moet mik en ons subtiel (en soms meer aggressief wanneer nodig) in die regte ringting stuur. Dankie, dankie tog vir al die stuurwiele in my verlede en nog steeds: onderwysers, mentors, vriende, sussies, vriende, kollegas, en meer as wat mens sou verwag, kinders – my eie sowel as ander mense s’n!

Tot my ergernis is daar heelwat mense wat blykbaar onbewus is van hulle bestaan, maar flikkerligte is ‘n noodsaaklike deel van elke motor se mondering, en ook van my daaglikse avontuur. Ek het hulle baie nodig: daardie amper ongemerkte, maar aanhoudende waarskuwings dat ‘n rigtingverandering nodig is. Dit is nodig dat ander dit ook moet kan sien – hier kom ‘n verstelling, pas daarby aan! Liggies wat flikker is daar vir ‘n rede: ons moet hulle net raaksien en betyds reageer, né?

Lugversorging is die een luukse waarsonder ek dit nie sommer in ‘n motor waag nie. Ook in my lewe is dit ‘n noodsaaklike luukse! Ek sou swaarkry sonder mense wat ‘n koue luggie oor my blaas wanneer my plofbare humeur, my onbeteuelde verbeelding of een of ander intense emosie die oorhand wil kry. Ook die teenoorgestelde is waar: soms het ek ‘n bietjie warmte nodig as daar vir watter rede ookal ‘n yslagie oor my hart of verstand begin aanpak.

Daar is natuurlik ook ‘n rede hoekom veiligheidsgordels wetlik verpligtend is. Ek sou báie lankal kop eerste deur die voorruit van my lewe gevlieg en in stukke op die pad bly lê het sonder daardie arms wat my veilig terugdruk in die sitplek. Ek is gans te dikwels op pad om teen ‘n nekbreek-spoed aan te hou beweeg in ‘n rigting wat sonder twyfel op ‘n botsing afstuur. Dan is daar gelukkig ook lugsakke wat my omring. Want botsings is partykeer onafwendbaar, en dan is dit onmoontlik om die impak alleen te absorbeer. My lugsakke is partykeer simpatieke ore, lojale ondersteuning, goeie, goedbedoelde raad, tydige kritiek of waarskuwings, liefdevolle arms of net ‘n veilige omgewing en aanvaarding. Dit het my lewe al oor en oor gered.

Foto: WheelMonk

Kom ek wees eerlik – ek hou van ‘n luuksetjie so hier en daar. Die klanksisteem is onontbeerlik. Selfs al ry ek net ‘n kort entjie, ek het musiek in my ore nodig. Ek is so dankbaar dat ek ook mense in my lewe het wat geluide maak wat by my gemoedstoestand pas: partykeer lekker ruk-en-rol, ander kere rustige klanke, soms bietjie rowwe saamsing-treffers en partykeer bloot die waarheid in ‘n saaklike en realistiese nuusleser-stem.

Die pad is partykeer lank, partykeer kort, dikwels vol slaggate, altyd vol onverwagte gevare. Gelukkig is daar baie keer heerlike aftrek-plekkies waar mens rustig die uitsig kan geniet, en gewoonlik is daar darem duidelike waarskuwingsborde en weerkaatsende liggies om my teen die gevare te waarsku. Ek moet net sorg dat my tenk vol is, en my voorruit skoon genoeg sodat ek onbelemmerd kan uitkyk!

Lekker ry!

Foto: The Pink Bridge